سرطان چیست و چگونه به وجود می آید؟
- ۲۰ فروردین ۱۴۰۰
- 0 نظر
- admin
علت به وجود آمدن سرطان چیست؟
سرطان دشمن خونخوار و سنگدلی که من و شما هر وقت از آن نام می بریم از ته دل لعن و نفرینش می کنیم، و دشمن قهاری که علم و بشریت را بازیچه خود قرار داده، و آنها را به زانو درآورده چیست؟ از کجا می آید و به سراغ چه افرادی می رود نمیدانیم.
ما پزشکان هر نوع برآمدگی غیر عادی را که در هر نقطه ای از بدن پیدا شود نامش را (تومور) می گذاریم که بعضی از آنها سرطان واقعی بوده و عاقبتی شوم دارند.
به این جهت آنها را (تومورهای بدخیم) می نامیم ولی عده ای دیگر نسبتا رام و کم آزار و خوش ذات ترند که به آنها (تومورهای نیک خیم) می گوییم.
علت خطرناک بودن سرطان بدخیم این است که در هر کجای بدن لانه گزیند مثل جرقه ای که در پنبه بیفتد، اگر فورا خاموش نسازند در سرتاسر بدن رخنه کرده دیر یا زود بیرحمانه کانون حیات فردی را می سوزاند و نابود میکند.
سرطان یعنی چه و چگونه به وجود می آید؟
بدن انسان از عده بی شماری سلول تشکیل یافته که هر دسته از آنها وظیفه خاصی دارند.
عده ای پوست را می سازند تا قسمتهای ظریف و حساس با نظم و ترتیب معین پس از مدتی انجام وظیفه فرسوده شده می میرند و بدن را در مقابل عوامل نامساعد محیط محافظت کند.
عده ای دیگر داربستی از استخوان به وجود می آورند تا جوارح و اعضای بدن روی آن تکیه نموده استوار بماند.
به همین جهت ماهیچه ها، خون احشاء داخل بدن و سایر قسمتها که وظایف مختلفی را به عهده دارند، هر یک از تعدادی سلول به وجود آمده اند که تعدادی سلول جوان جانشین آنها میشود.
وظایف خون هم که جداگانه به نام دانستنی هایی درباره خون به تفصیل بیان شده، البته این تغییرات همگی از روی حسابی منظم صورت می گیرد.
اما معلوم نیست به چه علت ناگهان عنان عده ای از این سلول ها گسیخته یاغی می گردند و بدون حد و حصر به میل خود تکثیر یافته هرج و مرجی ابتدا در نقاط مجاور سپس در همه جای بدن به وجود می آورند و کاری می کنند که آرامش از بدن سلب شده و ادامه حيات غیر مقدور گردد.
براستی چه عواملی باعث چنین عنان گسیختگی سلولهای بدن میشود که نمی توان رامشان کرد؟
معمایی است که هنوز حل نشده است، هر وقت بشر توانست علت حقیقی پیدایش سرطان پی ببرد، پیدا کردن راه درمان و جلوگیری از به وجود آمدن آن کار ساده ای خواهد بود.
هم اکنون دانشمندان زیادی در سراسر دنیا مشغول تلاش دایمی هستند تا شاید بتوانند راه حلی برای این مسئله حیاتی به دست آورند.
و تا بحال نیز قدم هایی که امید است که به حقیقت نزدیک باشد برداشته شده ولی آن قدرها مؤثر نبوده است، این دانشمندان تاکنون ثابت کرده اند که سرطان در حیوانات می تواند ارثی باشد.
در انسان هم با آنکه هیچ گونه دلیل قاطع و واضحی که بتواند ارثی بودن سرطان را ثابت کند در دست نیست، معذالک از وجود چنین امکانی ترس داریم.
زیرا گاهی دیده می شود که در فامیلی، افراد دارای یک نوع آمادگی مادرزادی برای ابتلا به سرطان دارند و لذا اعضای فامیل هایی که چند نفر از بستگان خود را دیده اند که به سرطان دچار شده اند، باید دقت بیشتری برای کنترل کردن خود داشته باشند و به محض اینکه کوچکترین علامت مشکوکی در خود حس کردند به پزشک متخصص مراجعه نمایند.
سرطان در چه سنی بیشتر رخ می دهد؟
سرطان در هر سنی ممکن است دیده شود و حتی بعضی از انواع آن بیشتر جوانان را طعمه خود قرار میدهد. لیکن اصولا سرطان علاقه ذاتی اش به اشخاص مسن و پیر بیشتر است.
در بعضی از نشریات و جراید طبی آمارهایی دیده میشود که نشان دهند سرطان نسبت به گذشته به مراتب فراوان تر شده بلی در حقیقت همین طور است.
یعنی تعداد افرادی که مبتلا به سرطان میشوند، خیلی زیادتر از سابق می باشد.
از آن جایی که در مردها مبتلا به سرطان (پروستات) اگر بیضه ها را خارج سازند تا دیگر هورمون جنسی نر در بدنشان نداشته باشد گاهی دیده میشود پیشرفت سرطان کند شده و یا اگر بالعکس مقادیر زیادی هورمون های تخمدان یعنی هورمون جنسی ماده وارد بدنشان نمایند، به همین نتیجه میرسند.
همچنین سرطان های پیشرفته پستان را در زن می تواند برای مدتی به کمک هورمونهای بیضه متوقف ساخت و نگذاشت با سرعتی که پیش می رود در سایر قسمت های بدن رخنه کند.
به این نتیجه میرسیم که هورمونهای جنسی در سرطان بی تأثیر نیستند.
اما در ایجاد آن می توانند نقشی داشته باشند یا نه معلوم نیست با وجود این ما خود را موظف می دانیم از نظر احتیاط به خانم هایی که در سابقه خود با سایر افراد فامیلشان آثاری از سرطان وجود داشته باشد هیچ وقت و برای هیچ منظوری هورمون جنسی تجویز نکنیم.
در بعضی از آزمایشگاه ها توانسته اند به وسیله یک نوع میکروب در جوجه ها سرطان ایجاد کنند، این موضوع دانشمندان را به این فکر انداخته که شاید در انسان هم سرطان مانند سایر بیماریهای واگیردار به وسیله نوعی میکروب تولید می گردد.
ولی به هیچ وجه نتوانسته اند چنین موضوعی را ثابت نمایند. بنابراین اگر تصور می نمایید سرطان یک بیماری واگیردار است، و اگر أحيانا عهده دار پرستاری یکی از بستگان خود هستید که مبتلا به سرطان است و یا هر نوع تماسی با شخص سرطانی دارید، هیچگاه لازم نیست از او پرهیز کنید و بترسید که خدای ناکرده در معرض خطر واگیری هستید.
بلکه برعکس تا می توانید با اینگونه بیماران از روی عطوفت و مهربانی رفتار کنید و سعی نمایید از آنها دلجویی کنید که اکثرا مهمان شما هستند.
